«Ομάδα για... Super League»

Πότε και που γεννήθηκες; Πως ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το ποδόσφαιρο και που έχεις παίξει μέχρι και πριν τη μεταγραφή σου στον ΑΠΣ Ζάκυνθος;

«Γεννήθηκα στις 24 Νοεμβρίου του 1994 στην περιοχή Καμπάνα του Μπουένος Άϊρες της Αργεντινής. Όπως και ο πατέρας μου που ήταν ποδοσφαιριστής ξεκίνησα από πολύ μικρός να κλωτσάω το τόπι. Πριν έρθω στη Ζάκυνθο βρισκόμουν στα τμήματα υποδομής της Τσακαρίτα Τζούνιορς για μια τετραετία».

Κάτι που δε γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος είναι ότι ο πατέρας σου υπήρξε στα νιάτα του, ένας σημαντικός ποδοσφαιριστής (επιθετικός). Αυτό αποτέλεσε για σένα την αφορμή να ακολουθήσεις τον ίδιο δρόμο;

«Πράγματι, αυτός ήταν που μετέδωσε την επιθυμία να ξεκινήσω να παίζω, ένα τόσο όμορφο σπορ όπως είναι το ποδόσφαιρο. Αυτός με οδηγεί και με συμβουλεύει στα πάντα. Μακάρι να μπορούσα να κάνω μια καριέρα σαν και την δική του».

Η χώρα σου η Αργεντινή, φημίζεται για τη μεγάλη ποσότητα ποδοσφαιριστών που εξάγει όλα αυτά τα χρόνια. Για πιο λόγο συμβαίνει αυτό κατά τη γνώμη σου;

«Σε όλο τον κόσμο βλέπουν με καλό «μάτι» τον Αργεντινό ποδοσφαιριστή. Ίσως γιατί από την στιγμή που γεννιόμαστε, ζούμε με μια μπάλα κάτω απ’ τη μασχάλη. Για εμάς το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μας».

Πως ήρθες στη Ζάκυνθο; Ποιος ήταν ο κύριος λόγος που σε έκανε να περάσεις τον Ατλαντικό και να έρθεις στα μέρη μας;

«Ήρθα στη Ζάκυνθο διαμέσου του εκπροσώπου μου Άλεξ Ροντρίγκεζ. Όταν μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία δεν αμφέβαλα ούτε στιγμή. Τα άφησα όλα και έφυγα, στην προσπάθεια μου να ξεκινήσω να αγωνίζομαι σε μια Ήπειρο που κάθε ποδοσφαιριστής ονειρεύεται να αγωνιστεί».

Ποιο είναι το πρώτο συναίσθημα που αισθάνθηκες όταν μπήκες στο αεροπλάνο για την Ελλάδα; Φοβήθηκες το γεγονός, το ότι θα φύγεις τόσο μακριά από το σπίτι σου;

«Αισθάνθηκα μια ανυπομονησία. Ήθελα να αρχίσω να προπονούμαι για να βρεθώ στην καλύτερη δυνατή φυσική και πνευματική κατάσταση, έτσι ώστε να αντιμετωπίσω το πρωτάθλημα, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Φόβος δεν υπήρχε αλλά ήταν δύσκολο να αφήσω πίσω την οικογένεια μου. Όμως εκείνοι απ’ την πλευρά τους με στήριζαν πάντα σε όλες μου τις αποφάσεις. Είναι ότι καλύτερο έχω στη ζωή μου».

Μπορεί να ήσουν ξένος στην Ελλάδα αλλά δεν ήσουν μόνος. Στην ομάδα έπαιξαν και τρεις συμπατριώτες σου (Νταμιάν Σολφερίνο, Φράνκο Τορεσάνι, Μαρτίν Πέρελμαν) αλλά και ο Ανδρές Χιράλδο με τον οποίο μιλάτε την ίδια γλώσσα. Πόσο σημαντικό είναι να έχεις ανθρώπους που μιλάς την ίδια γλώσσα, όντας τόσο μακριά απ’ την πατρίδα σου;

«Το να έχω συμπαίκτες κάποιους συμπατριώτες μου, με τους οποίους μιλάμε και την ίδια γλώσσα όπως και με το Χιράλδο που είναι Κολομβιανός, ήταν πολύ σημαντικό για μένα έτσι ώστε να μην αισθάνομαι τόσο μόνος μου. Μοιραστήκαμε πολύ όμορφα πράγματα με τα παιδιά αυτά και χάρη στο Θεό καταφέραμε να χτίσουμε μια πολύ όμορφη φιλία. Ελπίζω η φιλία αυτή να συνεχίσει το ίδιο δυνατή, από εδώ και στο εξής».

Πως θα περιέγραφες τη φετινή σου εμπειρία στο πρωτάθλημα της Ελληνικής Β’ Εθνικής; Τι σου άρεσε και τι όχι αυτό το χρόνο στην Ελλάδα;

«Θα το περιέγραφα σαν ένα δυνατό πρωτάθλημα με αρκετές ιστορικές ομάδες που έχουν παίξει Α’ Εθνική στο παρελθόν, όπως ο Ηρακλής, η Κέρκυρα και η Νίκη Βόλου. Ομάδες που έδιναν μια έξτρα ποιότητα στην κατηγορία. Δε μου άρεσαν και κάποια άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα η αντιμετώπιση των διαιτητών απέναντι μας στα εκτός έδρας παιχνίδια, όπου τα σφύριζαν σχεδόν όλα ανάποδα και εις βάρος μας».

Είσαι ικανοποιημένος από την συνολική σου απόδοση φέτος; Έπαιξες πάρα πολλά παιχνίδια και ο προπονητής σου φαινόταν να σε εμπιστεύεται…

«Η εμπειρία που έζησα φέτος ήταν πολύ καλή και θετική. Ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που συμμετείχα σε μια επαγγελματική ομάδα. Ευχαριστώ τον κ. Κολονέλο που με εμπιστεύτηκε, έχοντας την τύχη να αγωνιστώ στα περισσότερα παιχνίδια και να σημειώσω κάποια τέρματα».

Για ποιο λόγο κατά τη γνώμη σου η Ζάκυνθος ήταν τόσο δυνατή στην έδρα της και τόσο αναποτελεσματική μακριά από αυτήν;

«Πιστεύω ότι ήμασταν πολύ δυνατοί στην έδρα μας, γιατί οι άλλες ομάδες έρχονταν αρκετά κουρασμένες στο νησί, μετά τα μεγάλα ταξίδια που έκαναν. Γι’ αυτό εμείς προσπαθούσαμε από τα πρώτα κιόλας λεπτά να «τελειώσουμε» τα παιχνίδια. Το ίδιο συνέβαινε και σε εμάς όταν αγωνιζόμασταν σαν φιλοξενούμενοι. Είχαμε πολύ μεγάλα ταξίδια με το πλοίο και το λεωφορείο. Δεν ταξιδεύαμε τόσο άνετα και όταν παίζαμε στα παιχνίδια οι διαιτητές μας αδικούσαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ομάδα».

IΠοιο θεωρείς το καλύτερο σου φετινό παιχνίδι και γιατί;

«Αυτό εναντίον του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Σε εκείνο το παιχνίδι είχαμε κερδίσει με σκορ 3-0 και είχα την τύχη να σκοράρω ένα γκολ και όλη η ομάδα να πάει πολύ καλά. Ήταν ένα πολύ όμορφο παιχνίδι για εμάς».

Ποιο από τα ματς που χάσατε θα ήθελες να ξαναπαίξεις και γιατί;

«Θα επιθυμούσα να ξανάπαιζα το παιχνίδι που χάσαμε στην έδρα μας κόντρα στην Κέρκυρα. Δεν δικαιούμασταν να χάσουμε, γιατί παίξαμε σαν ίσος προς ίσο απέναντι στην πρωτοπόρο της βαθμολογίας. Επίσης ο τρόπος με τον οποίο χάσαμε δεν ήταν ο ενδεδειγμένος, καθώς εκείνοι δεν τήρησαν το fair playστη φάση του δεύτερου γκολ».

Θα ήθελες να παραμείνεις και τη νέα χρονιά στην ομάδα; Αν ναι, τι θα ήθελες να αλλάξει στην ομάδα σε σχέση με τη φετινή περίοδο;

«Σαφέστατα και θα μου άρεσε να παραμείνω. Για την σαιζόν που έρχεται, θα μου άρεσε να φτιάξουμε μια ανταγωνιστική ομάδα, που θα δώσει τη μάχη για την άνοδό της στην Σούπερ Λίγκα».

Θα θέλαμε δυο λόγια για τους Ζακυνθινούς φιλάθλους και γενικότερα για το νησί. Τι θα θυμάσαι περισσότερο από εδώ εάν φύγεις για κάπου αλλού;

«Από τη Ζάκυνθο έχω τις καλύτερες αναμνήσεις. Πάντα θα είμαι ευγνώμων σε όλους, γιατί με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Οι οπαδοί πάντα ακολουθούσαν την ομάδα, ενώ δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν μου έδιναν συγχαρητήρια στο δρόμο για την πορεία της. Επίσης διατηρώ μια πολύ ωραία φιλία με τη Μαρία Μπιάζη, με την οικογένεια της οποίας περάσαμε μαζί τις γιορτές, δίχως να μας αφήσει ποτέ μόνους. Είναι μια απίστευτη κοπέλα, ειλικρινά!».

Πως ήταν η συνεργασία σου με τους Ιταλούς προπονητές; Ποια η γνώμη σου για τους Τζανλούκα Κολονέλο, Πάολο Φότι και Πάριντε Λάλι;

«Πρόκειται για ένα πολύ εργατικό τεχνικό τιμ, για απόλυτους επαγγελματίες που με βοήθησαν όλοι τους πολύ».

Ας μιλήσουμε υποθετικά. Είσαι πρόεδρος κάποιας ομάδας και έχει την δυνατότητα να πάρεις πέντε συμπαίκτες σου απ’ τον ΑΠΣ Ζάκυνθος. Ποιους θα έπαιρνες;

«Είναι πολύ δύσκολο να επιλέξω μόνο πέντε. Φτιάξαμε μια πολύ ενωμένη ομάδα και όλοι μας παλέψαμε για τον ίδιο στόχο, που δεν ήταν άλλος από τον να κρατήσουμε τη Ζάκυνθο στη Β’ εθνική».

Ποιες είναι οι τρεις πρώτες λέξεις που σου έρχονται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη «ΑΠΣ Ζάκυνθος»;

«Ευγνωμοσύνη, περηφάνια και πάθος».

Υπάρχει κάποια ομάδα που να υποστηρίζεις- συμπαθείς, πλην αυτής που αγωνίζεσαι τώρα;

«Βεβαίως, πρόκειται για μια ομάδα στην Αργεντινή που ονομάζεται Βίγια Ντάλμινε (Villa Dalmine), που αυτή την στιγμή βρίσκεται στη Γ’ Εθνική της χώρας και την υποστηρίζω από μικρό παιδί».

Τι είναι αυτό που σε ευχαριστεί να κάνεις περισσότερο, εκτός γηπέδων; Έχεις κάποιο πάθος ή χόμπι εκτός του ποδοσφαίρου;

«Εκτός της δουλειάς, στον ελεύθερο χρόνο μου, μου αρέσει να πηγαίνω με φίλους για ψάρεμα».

Μέχρι που φτάνουν οι φιλοδοξίες και τα όνειρα σου; Τι θα ήθελες να πετύχεις πάση θυσία μέχρι να κρεμάσεις τα παπούτσια σου;

«Είμαι ένας ποδοσφαιριστής αρκετά νέος. Το όνειρο μου είναι να φτάσω να αγωνίζομαι σε ένα επίπεδο σαν αυτό της Σούπερ Λίγκας και φυσικά αυτό που κάθε ποδοσφαιριστής θέλει να παίξω κάποια στιγμή στην Εθνική».

Ο κόσμος της Ζακύνθου σε εκτίμησε από την πρώτη στιγμή. Θα ήθελες να τους πεις κάτι στα Ελληνικά;

«Πάντα θα είμαι ευγνώμων σε όλους τους φιλάθλους, που ακολούθησαν την ομάδα από την πρώτη στιγμή. Δε θα τους ξεχάσω ποτέ. Σας ευχαριστώ πολύ όλους (Το έγραψε από μόνος του στα Ελληνικά)».