«Βυσσινί» μνήμες του 1988 στον «Ορίζοντα»

Η εκπομπή του MEGA «Ορίζοντας» με τον Σωτήρη Δανέζη είχε θέμα τα Outsiders την Κυριακή (10/4) και έγινε εκτενής αναφορά στην ιστορία της ΑΕΛ που του 1988 κατέρριψε κάθε προγνωστικό και κατέκτησε τον τίτλο στην Ελλάδα. Τέσσερα μέλη εκείνης της ομάδας, οι Γιάννης Αλεξούλης, Σάκης Τσιώλης, Κώστας Κολομητρούσης και Γιάννης Γκαλίτσιος μίλησαν για την υπέρβαση που έκανε τότε η ΑΕΛ και πως μια επαρχιακή ομάδα έφτασε στην κορυφή. Διαβάστε τι είπαν...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞΟΥΛΗΣ

«Μέχρι 16 χρονών έκανα ενόργανη γυμναστική. Στα..17 χρονών ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο και 18 ήρθα σε μία ομάδα η οποία ήταν Α’ Εθνική. Όλους τους ποδοσφαιριστές τους ήξερα μόνο από τα χαρτάκια και από την τηλεόραση. Τους μισούς ποδοσφαιριστές της Λάρισας, τους γνώρισα από κοντά εδώ, δεν ήξερα καν πως είναι... Το 1982 – 83 ήταν που η Λάρισα βγήκε δευτεραθλήτρια τότε με τον Ολυμπιακό. Αισθανόμασταν πράγματι outsider, αισθανόμασταν μία ομάδα, η οποία δουλεύει πάρα πολύ και μία ομάδα, η οποία έχει δυνατότητες. Η δουλειά που γινόταν ήταν σε πολύ μεγάλο βάθος που να σκεφτείτε ότι στην ολοκλήρωση, μετά από 5-6 χρόνια, όταν φτάσαμε ήδη στο πρωτάθλημα, είναι περιττό να σας πω ότι ο καθένας ήξερε τι όνειρο βλέπει ο άλλος. Σε τέτοιο μεγάλο σημείο. Ξέραμε χωρίς να βλέπουμε ότι η κίνηση, η κάθε κίνηση, έπρεπε ο κάθε παίχτης να βρίσκεται στη θέση που έπρεπε, που άρμοζε και που είχε το σύστημα. Για αυτό πολλές φορές παίζαμε τυφλά. Αυτό μας οδήγησε στο να δεθούμε περισσότερο και τις διαμάχες και τις διαφωνίες που είχαμε μεταξύ μας να τις ξεχάσουμε και ότι κάθε παιχνίδι για εμάς είναι το πιο σημαντικό. Μέσα από τη φιλοσοφία γεννήθηκε το δέσιμο, μέσα από το δέσιμο γεννήθηκαν οι νίκες, μέσα από τις νίκες γεννήθηκε η συνέχεια, ότι πάμε λίγο ακόμα μπορούμε, λίγο ακόμα μπορούμε. Αυτό σιγά σιγά έφτασε μέχρι τον Δεκέμβρη, και τον Ιανουάριο που τελικά καταλήξαμε να είμαστε η πρώτη ομάδα που κόβει το νήμα. Πρωταθλητές χειμώνα.

Όταν πήραμε το 2-2 μέσα στον Ολυμπιακό με 75 χιλιάδες κόσμο, όταν δεν λυγίσαμε εκεί, σε 75 χιλιάδες sold out το Ολυμπιακό Στάδιο, εκεί που έμπαινες μέσα και το πίσω μέρος του μυαλού σου, ανατρίχιαζε και έλεγες μπόρεσα να σταθώ εδώ, δεν υπάρχει κανένας να με σταματήσει. Εκεί αλλάζει η ψυχή σου. Εκεί πλέον αρχίζεις και πιστεύεις και αποκτάς ένα άλλον εαυτό. Εκεί πιστεύεις ότι πλέον έχω τη δυνατότητα να αλλάξω τη ζωή μου, την ιστορία μου, το ποδόσφαιρο. Έχω τη δυνατότητα. Και όπως έλεγε ο Καζαντζάκης ότι ο μεγαλύτερος πλούτος είναι η δυνατότητα, αρχίσαμε να πιστεύουμε στην δυνατότητα.

Εγώ απείχα από το κέντρο γύρω στο 1,5 χλμ. Για να φτάσω μέχρι το κέντρο στην αρχή έπρεπε να κάνω τρεις ώρες, γιατί από όλα τα μαγαζιά σε σταματούσαν και σου μιλούσαν, τι έγινε, πως πήγαμε, τι θα κάνουμε την Κυριακή, πάμε παιδιά... η αγάπη ήταν υπέρμετρη. Αυτή η πόλη ζούσε σε ένα όνειρο. Σε ένα κομμάτι το οποίο ενέπνεε τους ποδοσφαιριστές και τους καθοδηγούσε. Αλλά από την άλλη τους πίεζε σε τέτοιο υπέρμετρο βαθμό που έπρεπε να έχεις ατσάλινη ψυχή για να το αντέξεις».

Για το παιχνίδι με τον Ηρακλή: «Ενδεχομένως είναι το πιο κρίσιμο παιχνίδι στην ιστορία, στη ζωή μου. Εδώ είναι που γίνεται η σέντρα από τον Γιώργο τον Αγορογιάννη, αν θυμάμαι καλά εμείς είμαστε μέσα στην μεγάλη περιοχή, γίνεται μία μεγάλη κόντρα, ο Γιώργος ο Μητσιμπόνας είναι εδώ και περιμένει... εγώ είμαι μέσα εδώ σε αυτή εδώ τη φάση και στην κόντρα γυρίζω την μπαλιά μέσα στην περιοχή και Γιώργος ακριβώς εκεί κάνει το βολ πλανέ και γράφει την ιστορία της Λάρισας με τα μεγαλύτερα γράμματα. Όλες αυτές οι κερκίδες εδώ πέρα πήραν φωτιά, μπήκαν εδώ μέσα όλοι και τυχαίνει εκείνη τη στιγμή στο σφύριγμα η μπάλα να είναι στα χέρια μου και επειδή όλοι τη ήθελαν την έριξα στον αέρα, απλώς με ξεβράκωσαν και με αφήσανε με μία κάλτσα και το σώβρακο. Αυτά.

Κατακτάς το πρωτάθλημα και λες τώρα ήμουν και εγώ εκεί; το έκανα; Είναι εκεί που λες ότι το ζω.. είναι όνειρο; Και σαν μικρό παιδί, δεν μπορείς να το κατανοήσεις. Αργότερα με την πάροδο του χρόνου βλέπεις ότι πράγματι ήταν πολύ μεγάλο.

Όποιος πιστέψει, όποιος θυσιάσει το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσει τον τρόπο, να βρει τον τρόπο. Εμείς είχαμε το ένστικτο της επιβίωσης, έπρεπε να μάθουμε να κερδίζουμε, έπρεπε να μάθουμε... και είχαμε το σθένος του αθλητή, όποιος έπεφτε σηκωνόταν κατευθείαν. Αν αυτά τα παιδιά το κερδίσουν σήμερα, δεν υπάρχει κάτι που να τους αφήσει να μην προχωρήσουν στη ζωή τους. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βρουν τον τρόπο».

ΣΑΚΗΣ ΤΣΙΩΛΗΣ

«Ξέραμε που ήθελε τη μπάλα ο Βαλαώρας, που ήθελε τη μπάλα ο Ζιώγας, και που ήθελε τη μπάλα ο Αλεξούλης. Πως όταν είχε τη μπάλα ο Γιάννης ο Αλεξούλης θα έπρεπε να κινηθεί όλη η υπόλοιπη ομάδα. Αυτό μας έκανε να έχουμε αυτοματισμούς και από μόνοι μας. Σχεδόν όλα τα παιδιά μαζί ήμασταν μια ηλικία. Το 80% ήμασταν περίπου μία ηλικία. Αυτό δημιούργησε μια τρομερή χημεία. Και μέσα από τη μεγάλη οργάνωση που είχαμε και κυρίως τη δύναμη που έδινε πάντα ο κόσμος της Λάρισας, αισθανόσουν έτσι κι αλλιώς υπέροχα όταν έμπαινες μέσα και κυρίως μέσα στο Αλκαζάρ.

Η χρονιά του πρωταθλήματος νομίζω ότι ήμασταν σε μια πάρα πολύ καλή ηλικία, στα 28, 27-28-29, κάπου εκεί ήταν ο μέσος όρος της ομάδος. Και εκείνη η χρονιά, με τον Γιάτσεκ Γκμοχ προπονητή βάλαμε από την αρχή -και η αρχή μας ήταν συγκλονιστική, γιατί ξεκινήσαμε με τον Ολυμπιακό αν δεν κάνω λάθος, ξεκινήσαμε με κάποια μεγάλα παιχνίδια τα οποία τα πήραμε σχετικά εύκολα, οπότε πιστέψαμε ακόμα περισσότερο στις δυνατότητές μας.

Σε εκείνο το παιχνίδι λοιπόν με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη είχαμε κάνει ένα 2-2 και αυθόρμητα όλη η ομάδα μαζί με τον προπονητή στο κέντρο φωνάζαμε «νάτοι νάτοι οι πρωταθλητές»... Και είχε ακόμα να φανταστείτε 12-13 παιχνίδια. Εκείνη τη μέρα λοιπόν πιστέψαμε περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ότι πια τίποτα δεν θα μπορέσει να μας σταματήσει.

Νομίζαμε ότι άρχισε ο ήχος του champions league, άρχισε πλέον να ακούγεται έντονα. Όμως το πιο καθοριστικό παιχνίδι ήταν το παιχνίδι με τον Ηρακλή, όταν δυο αγωνιστικές πριν τη λήξη του πρωταθλήματος, αντιμετωπίσαμε μες στο Αλκαζάρ τον Ηρακλή».

Για την επίδραση της κατάκτησης του πρωταθλήματος: «Νομίζω ότι πρώτα από όλα άλλαξε όλο τον ψυχικό μου κόσμο. Πραγματοποίησε τα όνειρα, το όνειρο που είχα από μικρό παιδί. Ζω τα τελευταία, μάλλον 25 χρόνια, στην Αθήνα. Γιατί μετά τη Λάρισα είχα πάει στον Ιωνικό. Ανοίξανε το σπίτι μου δύο φορές στην Αθήνα. Το μόνο πράγμα που έμεινε, από όλα τα πράγματα που είχα εκεί, ήταν το μετάλλιο του πρωταθλητή. Ίσως σεβασμός και από τους ίδιους αυτούς που ανοίξανε το σπίτι. Ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα. Έχει απεριόριστες δυνατότητες. Όταν τώρα όλοι αυτοί μπορέσουμε να δώσουμε και συγκεκριμένα στο ποδόσφαιρο μπορούμε να τα βάλουμε μέσα σε μια ομάδα, νομίζουμε ότι μπορούμε να κάνουμε πάρα πολλά πράγματα. Και νομίζω ότι η Λάρισα αυτή τη στιγμή πληροί όλες αυτές τις προϋποθέσεις. Έχει τον κόσμο, έχει ένα καταπληκτικό γήπεδο, ένα αθλητικό κέντρο, μια διοίκηση που φροντίζει, και μια ομάδα που έρχεται».

ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΛΟΜΗΤΡΟΥΣΗΣ

«Θυμάμαι το σύνολο των ποδοσφαιριστών. Κάθε ένας έκανε τη δουλειά του, με το παραπάνω, όλοι μαζί για έναν και ένας για όλους, για το καλό της ομάδος. Θέλαμε όλοι να διακριθούμε μέσα από το ποδόσφαιρο. Δεν γνωρίζαμε από κούραση. Ήμασταν κι εγώ το θεωρώ ακόμα και σήμερα, με όλους τους ποδοσφαιριστές της εποχής εκείνης, Πλίτση, Μιχαήλ, Αγορογιάννη, τον συγχωρεμένο Μητσιμπόνα, Γκαλίτσιο, Αλεξούλη, Τσιώλη, Βουτυρίτσα, Ζιώγα, Βαλαώρα, Καραπιάλη, ήταν τα παιδιά τα οποία διψούσανε για διάκριση. Και να σου πω ότι τα μεσημέρια για φαγητό πηγαίναμε τη μια μέρα στο ένα σπίτι, την άλλη μέρα στο άλλο σπίτι, παρέες-παρέες έτσι, και αυτό ήταν μεγάλο πράγμα για μια οικογένεια. Για μια ομάδα, γιατί οικογένεια ήμασταν τότε εμείς.

Πιστεύαμε πολύ στον εαυτό μας, και λέμε ότι σιγά σιγά μπορούν να πραγματοποιηθούν τα όνειρα τα δικά μας, τα όνειρα των φιλάθλων, τα όνειρα της διοίκησης, ότι η ομάδα μπορεί να πάρει το πρωτάθλημα, εφόσον είχαμε και τον φόβο των αντιπάλων, ότι αυτή η ομάδα δεν παίζεται με τίποτα.

Στο γήπεδο εκείνη την ώρα γίνεται το έλα να δεις μετά το γκολ του Μητσιμπόνα με τον Ηρακλή. 17 χιλιάδες κόσμος, έχουν μπει όλη μέσα να γιορτάσουμε την επιτυχία αυτή, και είναι, έχει γίνει ένας πανζουρλισμός μπορώ να πω. Μνήμες οι οποίες τις θυμάμαι σαν σήμερα, αν και περάσανε 28 χρόνια από την κατάκτηση του πρωταθλήματος.

Ειδικά στον χώρο του αθλητισμού και γενικά στον χώρο του ποδοσφαίρου, πρέπει να δουλεύεις συνειδητά, να βάζεις στόχους στη ζωή σου, και όταν βάζεις στόχο, τον πραγματοποιείς».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΚΑΛΙΤΣΙΟΣ

«Οπωσδήποτε, σαν ποδοσφαιριστής της Λάρισας είναι κάπως δύσκολο να φανταστείς ότι μπορείς να πάρεις κάποιο πρωτάθλημα. Όταν βλέπεις ότι όλα τα πρωταθλήματα ήταν 4-5 οι ομάδες στην Ελλάδα και όπως συνεχίζει να είναι. Ο δικός μου ρόλος ήταν να μην δέχεται γκολ η ομάδα. Οπωσδήποτε όταν παίζεις αμυντικός, center back, είναι να μην δέχεσαι γκολ. Αλλά από εκεί και πέρα, εμείς είχαμε το πλεονέκτημα πιστεύω ότι από τότε άρχισε η ομάδα να παίζει επιθετικά, ήμασταν παίκτες που μας έδιναν την ευκαιρία να παίζουμε και επιθετικά, οι προπονητές. Και αυτό προσπαθούσαμε να κάνουμε.

Απλώς θυμάμαι ότι ήταν κοντά στα Χριστούγεννα όταν όλη κερδίσαμε τον Παναθηναϊκό 2-1, από εκεί που ήμασταν συνέχεια την χρονιά όλη ήμασταν πρώτοι, από εκεί και μετά καταλάβαμε ότι πλησιάζει προς το τέλος η χρονιά και έχουμε τις δυνατότητες να τα καταφέρουμε.

Η πόλη της Λάρισας επειδή είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη δεν έχει κάτι άλλο να, για διασκέδαση και αυτά, το έβλεπαν σαν διασκέδαση. Κάθε Κυριακή το γήπεδο ήταν γεμάτο. Ερχόταν από όλη την περιφέρεια κόσμος για να δει το κάθε παιχνίδι. Όπως λέω ότι Κυριακή ο κόσμος το είχε και σαν πανηγύρι. Έπρεπε να έρθει να απολαύσει ένα ματς.

Ήταν 1η Μάιου 1988, το γήπεδο ήταν κατάμεστο, ήταν πρωτομαγιά... Εκεί ήταν και το ξέσπασμα, νομίζω ότι ήταν η φιέστα του πρωταθλήματος αυτή που μετά την νίκη μπήκε όλος ο κόσμος μέσα στο γήπεδο και πανηγυρίζαμε όλοι μαζί.

Για εμάς τώρα είναι ένα όνειρο και πιστεύω ότι το απολαμβάνουμε ακόμα μετά από τόσα χρόνια. Το μάθημα που μου έδωσε η Λάρισα όλα αυτά τα χρόνια είναι ότι πρέπει να δουλεύεις σκληρά για να πετύχεις κάτι, πρέπει να είσαι σοβαρός, πρέπει να είσαι τίμιος, και πάνω από όλα να αγαπάς αυτό που κάνεις».

Δείτε ΕΔΩ την εκπομπή «Ορίζοντας»